En toch ligt er een donkere schaduw over dit opgeruimde vakantiegevoel

Gelukkig de aanhoudende regenbuien zijn eindelijk gestopt. Het zonnetje liet zich vanmorgen al vroeg zien dus het eerste klusje voor vandaag was de tuinstoelen van kussens voorzien.

Column Juffrouw Raadgever

Hier en daar even wat verregende bloemen weg knippen en we kunnen weer genieten van het buiten zitten. Ramen en deuren open, ja kom maar binnen frisse lucht. En toch ligt er een donkere schaduw over dit opgeruimde vakantiegevoel. De beelden van gisteravond op de TV logen er niet om; de Hollanders zijn een verdeeld volkje aan het worden. Het rustige zo betrouwbaar landje is voorgoed verledentijd. En dat wordt nog eens duidelijk als er visite komt. Als ik terugkom met de tweede ronde zit ze peinzend voor zich uit te kijken. “Een kwartje voor je gedachten”, zeg ik. “Ach, zegt ze, ik weet niet of je die wil weten. Het zit me de hele morgen al dwars maar ik vind het moeilijk om erover te beginnen.” Op mijn vraag of het echt zo erg is, knikt ze. En dan ‘brand’ ze los. Of ik de beelden op de TV van gisteravond en daarvoor ook heb gezien. Verschrikkelijk wat daar in Afghanistan allemaal aan de hand is. Ze had zich geprobeerd te verplaatsen in die moeders. Stel je voor dat je daar woont en je bent een vrouw. Stel je voor je bent ouders en je hebt een jonge dochter of zoon. Stel je voor je bent een Christen. Stel je voor je heb de buitenlandse militairen geholpen je land te verdedigen tegen een macht die regels heeft die alles behalve de vrijheid van de mensen voorstaat. Je moet er niet aan denken. Ja ze weet dat ze niet echt alles weet en dat er nog een heleboel niet eerlijk verteld wordt, maar een ding is wel zeker. Als zij daar zou wonen zou ze ook bang zijn. Ze weet zeker dat ze maar één ding zou doen, wegwezen daar als je leven je lief is.

En dan zag ze de mensen massa bij het vliegveld. De grote groep mannen, vrouwen en gezinnen doodsbang waren ze. Iedereen wilde hetzelfde als zij, wegwezen. En dan zie je dat het niet gemakkelijk gaat. De verhalen van een vader die zijn baby afgeeft. Het is te druk om het te beschermen. Hij stapt alleen op het vliegtuig. Wat gaat er door die mens heen. Misselijk wordt ze ervan als ze eraan denkt. Gelukkig komt er later een bericht dat de vader en het kind door toedoen van de mensen van het consulaat van Nederland, herenigd zijn. Maar hoeveel mensen zijn elkaar in de hectiek kwijtgeraakt. Dag en nacht werken de laatste dagen de mensen die belast zijn met het registreren en documenteren van de vluchtelingen.

Of ik maar goed begrijp dat het geen asielzoekers zijn maar oorlogsvluchtelingen. Mensen die de laatste maanden in oorlogsgeweld hebben geleefd. Al hun spullen hebben achtergelaten en op pad zijn gegaan. Weg van een alles overheersende groep die het land wil veranderen. Wat betekend dat vele verworven vrijheden weer zullen worden verboden. Ze vertelt dat ze hardkloppingen krijgt als ze eraan denkt wat dat inhoudt. En dan komt nog het erge. Nu heeft ze gehoord dat het ene opvangcentrum al helemaal vol is en toen bekend werd waar nog meer opvang geregeld zou worden kwamen ineens boze stemmen die niet blij waren dat bij hen in de buurt, in hun vredige dorp, ruimte werd gemaakt voor een grote groep mensen die net was aangekomen op het vliegveld. Volgens haar blijkt het wel dat ze zomaar, zonder goed te weten waar het overgaat, al beginnen te schreeuwen. En in de buurt van oorlogsvluchtelingen ook nog keihard vuurwerk afsteken. Of die mensen al niet genoeg angst hebben beleefd. Gelukkig dat ze de spandoeken niet kunnen lezen. Dan besluit ze met dat ze een soort schaamtegevoel heeft. Zelf zou ze toch ook graag geholpen worden uit zo’n situatie. Wat kunnen mensen toch dom reageren. Gelukkig worden er ook heel veel spullen gebracht om in ieder geval de eerste dagen een beetje tot rust te komen. Voor sommige vluchtelingen zijn het de komende dagen van angst en onzekerheid. Angst over waar de andere familie leden terecht zijn gekomen. Zijn ze wel meegekomen. Waar zijn ze. En dan wordt het weer stil. Lang stil. Na een diepe zucht zegt ze: “Fijn dat ik het even hardop mag zeggen. Dat helpt al wel een beetje. Misschien kunnen we toch wel een klein steentje bijdragen. Je weet maar nooit. Alle beetjes helpen.

Als ze weggaat vraagt ze of ik het ga opschrijven. Als ik zeg dat het best wel zo kan zijn knikt ze alleen maar. En eerlijk ik heb er echt even over na moeten denken en met gemengde gevoelens schrijf ik dan toch deze column. Vrijheid is een groot goed. Ook de vrijheid om een mening te hebben. Maar toch; eerst even nadenken kan geen kwaad.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever